When Stars Collide With Hate

Chapter 26

"Are you sure about this?" tanong ni Raphael sa akin. Tahimik akong tumango habang naka-upo sa loob ng sasakyan niya. Kakatapos lang ng klase ko at sobrang pagod iyong nararamdaman ko sa pinagsama-samang schoolworks kaya nag-volunteer siya na ihatid niya ako sa meeting place namin ni Mateo. Gusto kong bumagal 'yung oras o kaya magkaroon ng heavy traffic kasi 'di pa ako ready. I don't know how to face Mateo or even talk to him... but the more I prolong this, I would also hurt him even more.

Ang sama sama kong tao!

I like Raphael but I don't want to hurt Mateo... as much as possible, I really don't want to hurt him. Kung meron lang paraan para i-keep silang dalawa—ay gagawin ko. It's a tough pill to swallow and fucking selfish but I don't want to lose either of them...

Nilakasan ko iyong tugtog sa loob ng sasakyan ni Raphael para madistract ako sa mga iniisip ko but I was wrong. Despite the loud music, my mind was still a mess.

Gusto ko na lang umatras at umuwi. Gusto ko na lang magkulong sa condo ko at antayin na lumipas 'yung problema kasi nasanay na ako na hinahayaan na lang 'yung mga problema ko hanggang sa mawala na isang araw paggising ko ay okay na ulit.

"Are you okay?" tanong ni Raphael nang mapansin niyang hindi ako kumikibo. Tipid akong tumango. Hindi ko inalis iyong tingin ko sa mga kamay ko.

"Hey," sabi niya pa ulit kaya napatingin ako sa kanya. And for some reason my heart softens seeing him smile at me. "Everything will be fine. Just remember I'm always here for you, okay? You're not alone in this, Julian."

Tipid akong ngumiti sa kaniya. "Thanks," sabi ko.

Naramdam ko iyong paghawak niya sa kamay ko. After what happened in Batangas ay mas lalong naging sweet sa akin si Raphael. Sinasabay niya na ako palagi pagpasok sa school and even wait for me to end my class or I would wait for him para sabay din kami sa pag-uwi. Practically we're almost like a couple but I don't want to put a label to it yet hanggang di ko pa naaayos iyong tungkol kay Mateo.

"Raphael," tawag ko sa kanya.

"Yeah?" sagot niya habang nakahawak pa rin sa steering wheel ng sasakyan niya. "You need anything? Gusto mo ba mag drive-thru muna tayo?" sunond sunod niyang tanong saka lumingon sa akin. Mabilis akong umiling.

Damn that face—bakit parang araw araw siyang gumagwapo sa paningin ko? Hindi naman siya ganito kagwapo sa paningin ko dati. Is it because I like him more compared before?

I heard him chuckle. "Busog ka na ata sa pagtitig sa mukha ko."

"Gustong gusto mo talaga na nafi-feed 'yung ego mo, noh?"

"I'm just stating the facts."

"Well, you're facts are incorrect," sagot ko sa kanya. "Sa labas ako nakatingin. Hindi sa mukha mo."

"Do you want me to pull up the dashcam so we can prove I'm right?" he said, smirking.

"Ayaw mo talagang patalo, gago," sabi ko sabay suot ng airpods para hindi ko marinig 'yung sunod na mga kayabangan niyang sasabihin.

"Of course," sabi niya na rinig na rinig ko kahit na nakasuot yung airpods sa tenga ko.

"Of course mo mukha mo."

"Yeah? The face you kept staring at."

"Suntukin kaya kita?"

"You're such a sadist, Julian."

"Kaya dapat masokista ka."

Nagmake-face lang ako gaya noong ginagawa ng mga bata kapag nakikipag-asaran sa mga kalaro nila—iyong nakalabas pa ang dila.