Chapter 22
Nag-umpisa na ako mag-impake ng mga damit ko pag uwi ng condo. Three days lang kami sa batangas pero halos lahat ng damit ko sa closet ay gusto ng ilagay sa maleta. I'm not sure kung excited ba ako o kinakabahan kase for three days ay makakasama ko si Raphael. That might be quite short but too long para maraming mangyari unexpected.
When I was done packing my clothes and things, I received a notification from my IG. It was from Mateo.
'May fieldtrip daw kayo?'
'Yup. For three days...'
'Pwedeng sumama?'
'Baliw ka ba? Hindi ka naman estudyante'
'Are you asking cuz you really don't know? Yes baliw ako sa'yo, just in case you didn't know it yet.'
'Tangina ka talaga!'
'Talaga naman.'
Sineen ko lang 'yung message niya pero after a few minutes ay nagmessage ulit siya. Kung dati naiinis ako pag nangungulit siya, ngayon ay parang nasanay na ata ako. It's like his presence has already become part of my life...
'Ingat. 'Wag kang dumikit kay prof, ha.'
'Bakit? Selos ka?' reply ko sa kanya.
'I'm not. Confident ako na ako ang pipiliin mo.'
'Ulol.'
After I sent him a message ay pinatay ko na ang phone ko saka humiga. Nakatingin lang ako sa ceiling hoping na dadalawin ako ng antok but my thoughts kept me awake. I'm overthinking things that might happen in the next three days. Sa amin ni Raphael? Magiging ayos na ba kaming dalawa? Sa kaiisip ay 'di ko napansin na past midnight na. 4AM ang calling time pero hindi pa ako natutulog. Baka sa bus na lang ako matulog para paggising ko ay nasa Batangas na.
Napabalikwas ako ng bangon ng marinig kong mag-ring ang phone ko. Fuck. 3:45 AM na? Nakatulog pala ako! Pagcheck ko ng phone ay puro missed call at text galing kay Prita at Shaira—tinatanong kung nasaan na daw ako.
Baka maiwanan ako. Shit.
I quickly grabbed my suitcase at bag tapos dumiretso pababa ng condo. I was about to book a grab nang makita ko 'yung familiar na sasakyan sa harap ko.
"Get in. Late ka na."
Napalingon ako at nakita kong nakababa 'yung right window ng car ni Raphael at nakatingin sa akin. I want to decline but ayoko naman maiwan so I took the offer at nagmadaling pumasok sa kanyang kotse. I sat on the passenger seat at madaling sinuot iyong seatbelt.
"You hungry?" he asked as he turned on the engine.
"Hindi naman."
"You sure? We can go to drive thru and buy some coffee and a meal."
"Okay lang," sagot ko. "Baka malate tayo lalo."
Umiling naman siya. "Nah, it's fine. They can't leave without me."
Napakunot naman ang noo ko. I mean gutom na ako... pero para bumili pa ng pagkain kahit na madaming nag hihintay sa bus ay parang ang kapal naman ng mukha ko. Saka kahit na siya ang designated guardian namin sa bus ay ang unfair sa iba na maagang dumating tapos dadating ako ng late na may dala pang pagkain. Baka magalit lang sila.
I shook my head. "Okay lang talaga... nagkape ako bago umalis," sabi ko kahit na ang totoo ay hindi naman at gutom na talaga ako.
I saw from the rearview mirror na may tinawagan si Raphael at kinausap. After a while, ibinababa niya na 'yung tawag at lumingon sa akin. Napakunot ulit ang noo ko at tumingin din sa kanya.
"I told Ms. Santos we'll be late," he suddenly said.
"Ha?"
"Sabi ko nasiraan tayo but we're almost done," sabi niya pa at nag umpisa nang mag-drive. Sinabi niya talaga 'yun? Ibang klase si Raphael, siguro kung sa iba 'yun baka nagalit na. Dahil lang hindi pa ako nakain? Habang nakasandal ako sa bintana ng kotse niya ay nanlaki ang mata ko nang biglang tumunog ang tyan ko.
"See?" Raphael said. "Gutom ka na."
"Kumain na kaya ako," sagot ko.
"Liar," he replied. "Prita asked me to check on you. Kanina ka pa daw hindi sumasagot. Means, late ka na nagising kaya hindi ka pa talaga kumakain."
"Okay lang talaga," sabi ko na lang.
But knowing Raphael, hindi siya maalam makinig kaya nag stop pa kami sa Mcdo. He ordered two coffees and one breakfast meal for me. Dahil di ko naman gusto makita ng mga kaklase ko na kaya ako nalate dahil nag drive-thru pa kami ay nag umpisa na akong kumain habang nagda-drive si Raphael.
Anong oras na rin nung nakarating kami sa school. Kitang-kita 'yung inip sa mukha ng mga kaklase ko. Nakita ko naman si Shaira at Prita na kumakaway sa akin. I just waved my hands back to them. Nakita ko naman na pinapasok na sila ni Ms. Santos sa bus number 2. Magkaiba pala kami ng bus number. Pagkapark ni Raphael ng kotse niya ay pumasok na rin kami sa bus. Dahil kami lang naman 'yung late ay two vacant seats na lang 'yung available sa may dulo.
"Ako sa window seat," I said. Umupo agad ako bago pa makasagot si Raphael. Inayos lang ni Raphael 'yung dala nyang gamit and he looked at me for a moment saka umupo.
Tumingin lang ako sa bintana. I'm afraid na pag tumingin ako pabalik sa kanya ay baka bigla ring bumalik lahat ng pinipigilan kong feelings for him.
"Remember?" he asked. Napakunot naman ang noo ko. "Sa bus rin tayo unang nagkakilala."
"Oo tapos ang sungit mo pa nun," sagot ko.
He laughed. "In my defense, hindi pa kita kilala."
I faked a laugh. "Sabihin mo masama lang talaga ang ugali mo."
"Dahil nilawayan mo 'yung damit ko," he quickly replied.
Napaawang ang labi ko. Naalala niya pa 'yun? Bakit kailangan niya pang ungkatin? Sama talaga ng ugali! Mamaya lahat pala ng nakakahiya na ginawa ko nakatanim na sa isip nito.
I scoffed. "Hindi ko naman sinadya, noh?"
"Yeah..." he said. "Now, looking back, If that didn't happen I wouldn't probably have had a chance to know you. Kaya thanks sa laway mo."
"Kadiri ka."
"You even kissed me."
I made a face once again. "Excuse me! Ikaw 'yung unang humalik sa akin."
Tumawa naman siya. "I know. I know." Napa-tingin naman ako sa kanya. "I kissed you... and I liked it."
Lalong nanlaki ang mata ko. I know he's already shameless to tease me but I can't get used to it whenever he says things like that. I don't know if he's just bullshiting or what pero 'yung puso ko halos lumabas na sa dibdib ko. Pakshet ka talaga Raphael!
"I miss this—I miss us," he said while looking directly into my eyes and for some reason, panic rang through my entire system.
"Gago ka ba?"
"I am, for taking granted of your feelings."
"Buti alam mo."
"I'm sorry," he said in a pleasing tone.
"Naka-ilang sorry ka na," sabi ko.
"Libre na lang ulit kita?" he said, eyeing me.
I rolled my eyes. "Mukha ba akong patay gutom?"
"No—I didn't say that," he said in a defensive tone. "Lagi ka kasing nagpaparinig dati na ilibre kita."
I almost gasped. Sinamaan ko siya ng tingin. "Excuse me! We already established na kusa mong ginagawa 'yun at hindi kita pinilit."
He nodded. "I didn't say I was forced," he said. "In fact, I liked doing those things for you."
Hayop talaga 'to—ganito ba siya kalandi? Please tell me kung confused pa rin ba siya o may gusto na siya sa akin! Ako 'yung lalong naguguluhan sa kanya!
"Anyway, my point was, gusto kitang ilibre, para bati na tayo," sabi niya tapos sinamaan ko siya ng tingin. "Tangina mo talaga!" sabi ko sa kanya.
I heard him chuckle. Kaya ayoko nang naiiwan kaming dalawa dahil kung ano ano lumalabas sa bibig niya. Mas gusto ko pa 'yung nag-iiwasan kami before, mas payapa ang buhay ko.
Isinandal ko na lamang ulit 'yung ulo ko sa bintana ng bus pero nagulat ako ng hinawakan niya iyon at isinandal sa braso niya.
"You can sleep on my shoulder" sabi niya. "Okay lang kahit lawayan mo ulit."
Against my will, ramdam ko 'yung pamumula ng tenga ko dahil sa inis at kilig. Mabuti na lang at hindi niya iyon pinansin. Feeling ko kung nakita niya 'yung pamumula ng mukha ko ay lalo niya lang ako aasarin.
"Epal ka."
He chuckled. "Of course," he replied.
I glared at him. "Tigilan mo ako, ha. Hindi ako natutuwa. Baka masapak kita."
He acted like he was in pain. "Talaga baby?" he asked. "Magagawa mo akong saktan?"
I groaned. "Baby?" I asked back.
"Bakit? Pa-baby ka naman lagi sa akin?"
Hindi ko alam ang gagawin sa kanya! Konti na lang bibigay na ako. Ayokong maging marupok pagdating kay Raphael but if he keeps doing this baka tuluyan na akong mabaliw sa kanya.
"Baliw ka ba?" I asked
"You already know it," he casually replied.
I gave him a puzzed look. "What?"
"I'm crazy for you."
What. The. Fuck.