Strings of Fate

Nasa harap ako ng desk ko, mata ko nakakapit sa laptop habang abala sa research paper na dapat tapusin. Pero kahit na anong pilit ko magfocus, parang may humihila sa utak ko papunta kay Rhyler. Hindi ko nga alam kung anong nangyari, pero parang lagi na lang akong nauurong sa oras. Para bang ang bilis ng lahat. Nasa gitna ako ng schoolwork, club activities, at kung anu-ano pa, tapos niyaya ko pa ang sarili ko na maglaan ng oras para kay Rhyler, pero mahirap. Lately, parang nawawala na siya sa araw-araw ko. Yung mga text, hindi ko na makita. Yung mga plans, nawawala. Hindi na tulad ng dati na kahit sandali, pwede kami magkausap.

Ilang beses ko na binuksan ang phone ko, iniisip ko baka may message siya. Pero wala. Wala ni isang reply o update mula kay Rhyler. Hindi ko pa rin matanggap na parang hindi ko siya kayang kontakin, lalo na ngayon na pareho kaming sobrang busy.

"Siguro may ginagawa lang siya," I kept telling myself, pero sa totoo lang, parang ang bigat ng pakiramdam ko. Saka, hindi ko alam kung tama ba na ganito lang lagi. Hindi ko alam kung kaya ko pang maghintay at maging okay sa sitwasyong ito.

Napatingin ako sa clock sa desk ko. Tinutok ko ang mata ko doon, hoping na baka pag may time na, magiging okay na ang lahat. “Pag lunch break siguro, magkausap kami,” I muttered, pero deep down, hindi ko alam kung kaya ko pang maghintay ng mga ilang oras para lang magkausap kami.

Hindi ko na napansin na may dumaan palang tao sa tabi ko. Si Atasha. Naramdaman ko ang presensya niya. Nilingon ko siya at nakita ko siya na nakatayo sa tabi ko, may hindi maipaliwanag na expression sa mukha.

"Tahimik ka ngayon," sabi niya, nag-aalalang tumingin sa akin. "Wala bang usapan sa pagitan mo at ni Rhyler? Tapos, si Atasha pa, hindi na kita nakita na masaya tulad ng dati." Teka, paano ko ba sasabihin sa kanya na hindi ko na rin maintindihan kung anong nangyayari sa amin?

"Sige lang," Atasha continued, hindi nagtagal. "Kayo pa ba talaga? Tiyak masyadong busy." I smiled awkwardly at her, pero hindi ko na kaya pang itago kung anong nararamdaman ko. Wala na akong maisagot sa mga tanong niya.

"Okay lang, Atasha," sabi ko, kahit hindi ako sigurado sa sagot ko. "Basta, okay kami. Siguro… busy lang siya." But the words didn’t seem to comfort me.

Tinutok ko ang mata ko sa phone ko, hoping na magka-message kami ni Rhyler. Parang gusto ko siyang kausapin. Pero anong nangyayari sa atin? Bakit ganito na lang?

Naramdaman ko si Atasha na tinitingnan lang ako. “Don’t worry, Eli," she said, smiling softly. "Ganyan talaga. Basta don’t overthink things.” Nagtaka ako sa sinabi niyang yun, pero parang na-feel ko na lang din na tama siya. Hindi ko naman pwedeng kontrolin ang lahat. Pero minsan, mahirap din magtiwala na maghahanap siya ng oras para sa akin.

And just like that, she was gone, leaving me alone with my thoughts again. Nasa harap na naman ako ng phone ko, ngunit wala pa ring message. Kung ganito na lang kaya ang magiging routine ko? Kung busy na lang ba kami, wala na ba kaming oras para mag-usap? Parang hindi ko kaya.

I took a deep breath and muttered, "Please, Rhyler. Sana makita ko ang time para sa atin."

--------

Ang tagal ng lunch break, pero parang hindi ko na kaya maghintay pa. Tinutok ko na naman ang mata ko sa phone ko, hoping na mag-reply siya. Wala pa rin. Si Rhyler, hindi ko na rin alam kung ano nangyayari. Lately, kahit magkausap kami, palaging may gap. I don't know if it's just me overthinking, pero parang may nararamdaman akong distansya. Hindi ko na kayang pigilin ang thoughts ko. Parang lagi na lang ako naghihintay.

Wala. Wala pa ring message.

Ang mga text ko na pinadala ko sa kanya kanina, walang sagot. May mga times na ina-assume ko na siguro, busy lang siya. But the more I thought about it, the more it seemed like I was just making excuses for him. Kung may oras siya para sa ibang bagay, sana may oras din siya para sa akin, diba? Hindi ko na tuloy maintindihan kung anong nangyayari.