Strings of Fate

Minsan mapapaisip ka talaga, ‘Bakit parang may mga bagay na nangyayari na hindi mo naman hinihingi? Hindi mo pinlano. Hindi mo in-expect. Pero andiyan na. Nasa harap mo na. Hindi mo alam kung itutuloy mo ba, o tatalikuran na lang kasi baka masaktan ka.’

I’ve always believed na ako yung tipo ng tao na may control sa sarili. May disiplina. May boundaries. May standards.

Lalo na pagdating sa love.

Hindi ako bitter, ha. I’m not one of those girls who say “I hate love” just because no one ever loved them. Hindi ako takot magmahal dahil walang nagkagusto sa’kin. Takot lang talaga akong masaktan—kasi nakita ko na kung paano mangwasak ang pag-ibig. Hindi sa akin, kundi sa mga taong mahal ko.

Isa-isa silang bumagsak. Nagkandaluha. Nawalan ng gana. Umiyak sa gitna ng madaling araw, habang ako ‘tong pinipilit silang patahanin. At ako, habang pinupulot ang piraso ng puso nila, unti-unti kong sinumpa ang ideya ng “romance.”

Love is beautiful daw. Sabi nila. Pero kung beautiful, bakit ang sakit?

So I made a silent vow.

Hindi ako papasok sa isang relasyon dahil lang sa kilig. Hindi ako matutumba sa isang ngiti. Hindi ako magpapadala sa “He’s different.” Kasi lahat sila, at first, ‘different.’ Until they’re not.

At kung magiging ako na lang ang natitirang hindi pa nasasaktan, then so be it. I’d rather be alone than broken.

Pero ang tadhana, minsan pasaway. May mga tao siyang dinadala sa buhay mo, hindi para guluhin ka, kundi para subukin kung kaya mong panindigan lahat ng sinasabi mong “hindi mo kailanman gagawin.”

May mga sulyap na parang sinasadya. Mga oras na parang pinagtagpo. Mga pagkakataong halos hindi mo na alam kung coincidence pa ba, o kung may invisible thread na humihila sa inyo palapit sa isa’t isa.

Pero hindi ko siya hinanap. Hindi ko siya tinawag. And yet, that moment—it was like the universe dared me to notice him.

Pero hindi ito ‘yung tipong love-at-first-sight na cheesy sa 抖阴社区. Hindi ito fairytale. Ito ‘yung klase ng simula na hindi mo mapapansin agad. Tahimik. Pailalim. Unti-unti kang kinikiliti, hanggang sa hindi mo na mamalayang hawak ka na.

He was a stranger. Isang transferee. Tahimik. Hindi siya yung type na mapapansin mo agad. Pero ewan. May kung anong vibe. Hindi loud. Hindi cocky. Pero may dating. Parang… may lalim.

Isang beses lang kami nagkasalubong. Sa hallway. Hindi ko nga maalala kung sino sa’min ang unang tumingin. Pero may tingin. May isang segundong parang huminto ang paligid. Wala siyang sinabi. Wala rin ako. Pero may naramdaman akong hindi ko maipaliwanag.

We didn’t talk. We didn’t even smile. Pero bakit ba hanggang ngayon, naaalala ko pa rin ‘yung sulyap na ‘yon?

Hindi ko alam kung imagination ko lang. O baka ako lang talaga ang weird.

Pero pagkatapos no’n, nagsimula na siyang maging background sa mga araw ko.

Sa library, sa canteen, sa corridors. Hindi kami nagkakausap. Pero parati ko siyang nakikita. And every time, I felt it. That tiny spark. That stupid, uninvited, inconvenient flutter sa dibdib.

Ayoko.

Ayokong kiligin.

Ayokong madamay.

Ayokong maging katulad ng mga kaibigan kong lahat ay umiyak dahil sa lalaking akala nila ay “iba sa lahat.”

So I ignored it. I distracted myself. I made sure I kept my standards higher than my emotions.

Pero habang mas pinipilit kong umiwas, mas parang may pwersang nagtutulak sa amin palapit.

Tapos minsan, may mga kaibigan akong nagbibiro—“Eli, baka siya na ‘yun. ‘Yung hindi mo inaasahan.”

Napapailing ako. “Hindi ko nga kilala, ‘no. Tsaka hindi ko type.”

Pero sa totoo lang… minsan, gusto ko na ring itanong: Bakit parang ang hirap niyang hindi mapansin?

Maybe it’s nothing. Maybe I’m just tired. Maybe I’m just curious.

Or maybe… just maybe… fate is trying to unravel something I spent years stitching together—my guard, my rules, my walls.

And if I pull at just one of those threads… baka tuluyan nang mabuwag ang lahat ng pinanindigan ko.

Pero ngayon, wala pa ‘to sa simula. Hindi pa ito kwento ng pag-ibig. Hindi pa ito confession. Hindi pa ito happily ever after.

This is the quiet before the storm.

This is the part na hindi ko pa alam kung saan hahantong.

At kung anuman ang dahilan kung bakit kami nagkasalubong ng landas… sana, kaya ko. Sana hindi ko pagsisihan.

Pero kung may isang bagay akong natutunan sa buhay na ‘to, ito ‘yon:

Some strings, kahit hindi natin nakikita, are already pulling us toward something we never saw coming.