????????????[complete ]?

     #ជីវិតរបស់អូន
#ភាគ20          enjoy your reading ❤️

        "​ឈប់យំទៅ! បងនៅក្បែរអូនទេ" យុនគ្គីបីនាងថ្នមៗដាក់ទៅលើពូកទន់ៗពោរពេញដោយផាសុខភាព គេលួចឆ្មក់ថើបនាងមួយខ្សឺតទើបសសុលខ្លួនចូលទៅក្បែរកាយាដែលកំពុងតែពេបមាត់យំដូចកូនក្មេងដើម្បីអោយក្រសោបលួងលោងទាំងយប់កណ្តាលអាត្រាធគេអាចដឹងខ្លួនថានឹងមានរឿងមិនល្អកើតឡើងនៅថ្ងៃណាមួយមិនខាន។

"អ៊ុំយុននិយាយថាមិច? "យ៉ុងអានហាក់ចាប់ភ្លឹកទៅនឹងសម្តីគេភ្លែត ច្រើន​ឆ្នាំហើយ​មិនដែលឮសូម្បីតែពាក្យនេះសូម្បីតែម្តង មកទល់ពេលនេះវាហាក់ដូចជាចាក់ស្រ្តេសដល់បេះដូងនាងធ្វើអោយនិយាយមិនចេញសោះ។

"បងស្រឡាញ់អូន.. បុិននឹងបានទេ?"​កម្លោះចាស់ហាក់​នឹងស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការនិយាយ តែដើម្បីតែនាងសប្បាយចិត្តទោះចុះដើរកាត់ព្យុះកាត់ភ្លៀងក៏គេមិនខ្ចីងាករេ ចុះទម្រាំតែពាក្យបងស្រឡាញ់អូនតែប៉ុន្មានម៉ាត់នេះបើគេធ្វើមិនបានក៏ចាត់ទុកខ្លួនឯងមិនមែនជាប្រុសទៅ។
"អូន.. អូន.. គឺអូន" ទឹកភ្នែកមិនដឹងស្រក់មកពីណាខ្លះបញ្ចេញមកថ្ពាល់ក្រពុំម្តងទៀត ទីបំផុតគេក៏ទទួលស្គាល់នាងហើយ ក៏មិនចាំបាច់អោយនាងហត់នឿយនឹងទទួលស្គាល់តែម្នាក់ឯងដែរ។ កាយស្តើងលូកក្រសោបឪបទៅអ្នកម្ខាងទៀត ទោះដឹងថាគេត្រជាក់ដូចទឹកកកនៅពេលខ្លះ តែគេជាមនុស្សកក់ក្តៅបំផុតសម្រាប់នាងក្នុងមួយជីវិតនេះ។

"ក៏ឆាប់គេងចុះ! ថ្ងៃស្អែកនឹងប្រែជាស្រស់បំព្រងវិញ! ជុប" រាងសង្ហារឪនប្រថាប់ទៅលើថ្ងាសស្រីស្រស់រួចដាក់កាយលង់លក់នៅជិតព្រះនាងតូចរបស់ខ្លួន.. ។

@មួយខែក្រោយមក

   ពេលវេលាកាន់តែដើរទៅមុខយូរៗទៅក៏ក្លាយជាទម្លាប់រស់នៅធម្មតាបំផុតរបស់មនុស្សពីរនាក់ដែលនៅជាមួយគ្នា ក្នុងនាមជាគូរ
ស្នេហ៏ដ៏សែនស្រស់បំព្រង​ ពាក្យថាអូនបងនិយាយចេញមកទាំងគ្មានភាពអៀនខ្មាសដូចកាលពីមុន ទំនាក់ទំនងកាន់តែជ្រួលជ្រៀបដែលលែងមានពាក្យថាប្រកួតប្រជែងតែ÷

"លោកប្រុសអញ្ជើញពិសា"​សម្លេងជ្រួញជ្រេញតូចៗបង្ហាញអោយឃើញស្រីតូចម្នាក់ដែលជាអ្នកបម្រើផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យ៉ុងអាន។ អ៊ីយ៉ុងក្មេងស្រីវ័យស្រករនឹងយ៉ុងអានដែរ នាងមកបម្រើនៅទីនេះប្រហែលជាពីរអាទិត្យហើយ​រឿងទាំងអស់មិនមែនជាជម្រើសគេ តែជាជម្រើសរបស់ម៉ែដោះ ព្រោះតែការអាណិតទើបនាំចូលមក។

"​អឺ.. គឺ​ លោកប្រុសត្រូវការអ្វីផ្សេងដែរទេ
ចាស!"​អ៊ីយ៉ុងបញ្ចេញស្នាមញញឹមផ្អែមល្ហែមរបស់ខ្លួនមក កាយវិការ​ សណ្តាប់ធ្នាប់ សម្រស់​របស់នាងអាចថាសមរម្យស្អាត ប៉ុន្តែនៅតែអាចជាន់កម្ទេចក្រោមបាតជើងរបស់យ៉ុងអានបាន។

"គ្មាន​ទេ! ទៅហៅអ្នកនាងរបស់ឯងមក"​
យុនគ្គី​មិនមាត់មិនក បែរសម្លឹងយកចិត្តទុកដាក់ទៅមើលកាសែតរបស់គេ ដោយមិនភ្លេចអោយអ៊ីយ៉ុងទៅហៅសំណព្វខ្លួនដែលកំពុងតែនៅក្នុងផ្ទះបាយ។

@ផ្ទះបាយ

    អាហារដ៏សែនឆ្ងុយឆ្ងាញ់ជះភាយក្លិនពាសពេញបន្ទប់ចម្អិនអាហារ ស្រីស្រស់កំពុងតែញាប់ដៃញាប់ជើងម្ហូបរបស់ខ្លួនសម្រាប់ស្វាមីសំណព្វចិត្តជាពិសេស,​

"អ្នកនាង!"​
"ចាស! មានការអីមែនទេអ៊ីយ៉ុង"​ យ៉ុងអានបែរមុខទៅរកសម្លេងថែមទាំងបង្ហើបមាត់ញញឹមខ្ជឹបរួចក៏សួរទៅកាន់អ៊ីយ៉ុងដែរជាអ្នកបម្រើផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាង។

"គឺលោកប្រុសហៅអ្នកនាងទៅ!"​
"តែថាម្ហូបគឺមិនទាន់ធ្វើរួចរាល់នោះទេ"​
"មិនអីទេ​អ្នកនាង!​ អ្នកនាង​ទៅចុះ​ ចាំខ្ញុំជាអ្នកធ្វើវាក៏បានដែរ"
"​អូ! ល្អណាស់ចឹង" នាងនិយាយរួចក៏ចេញទៅបាត់ទៅ មួយសន្ទុះក្រោយមកមុខដែលទន់ភ្លន់ ញញឹមញញែមអំបាញ់មិញប្រែជាស្មើរពោរពេញទៅដោយការឈ្នានីស។

 
  "​ហិហិ! លោកប្តី....." យ៉ុងអានរត់សស្លាក់សស្លើតចេញមកពីផ្ទះបាយទឹកមុខហាក់សប្បាយរីករាយបន្លឺចេញមក ស្រីស្រស់ជាមួយរ៉ូបក្រឡារផ្កាដាក់ខ្លួនបង្កើយទៅជិតស្វាមីថើបញីញាក់ទៅលើថ្ពាល់រលោងរបស់គេ។
"ណែ! ធំហើយ នៅកាច់រឹកកាច់រាងដល់ណាទៀត? ចំមែន.." យុនគ្គីប្រែទឹកមុខជាស្អុយប៉ែនៅពេលដែលនាងហាក់មិនស្តាប់សម្តីគេទាល់តែសោះ រាល់ថ្ងៃខំប្រឹងនិយាយយ៉ាងមិចក៏មិស្តាប់មានតែផ្គើនថែម ម្តងជាពីរដងរកតែទះអោយជាំកំប៉េះគូទទេ មនុស្សស្រីស្អីពិបាកនិយាយគ្នាម្លេស?

"បងហៅអូនមកធ្វើអី?"​
"មើលទៅ"យុនគ្គីមិននិយាយអីតែហុតក្រដាសមួយសន្លឹកអោយទៅនាងមើល ម្ចាស់ខ្លួនបន្ទាប់ពីបានអានវាចប់ទើបបើកភ្នែកក្រឡើតៗនិយាយពីថារំភើបនោះរំភើប។
"អីយ៉ា! ចង់ចុះអតាសុីវិលជាមួយគេ មិចក៏អត់មានចិញ្ជៀនអោយគេអញ្ចឹងនៀក"​ យ៉ុងអានហុចដៃដ៏ស្រឡូនមកដាក់ពីមុខយុនគ្គី ភ្នែកបិទបើកព្រិចៗសម្លឹងគ្នាទៅវិញទៅមកទាំងហួសចិត្ត។

  "ហឹស! សប្បាយទៅពួកឯង.. យប់នេះដឹងគ្នាហើយ"