????????????[complete ]?

   ជីវិត​របស់អូន
ភាគ39       enjoy your reading

     នៅក្នុងបន្ទប់ដែលគ្មានពន្លឺ មានតែភាពខ្មៅងងឹតចូលបញ្ឆិតជិតកាយរបស់បុរសម្នាក់ដែលកំពុងតែអង្គុយអណ្តែតអណ្តូងជាមួយនឹងដបស្រាវាយន៏ក្រហមដើម្បីក្រេបវាបំបាត់ស្រ្តេស។

"យ៉ាងមិច​ហើយ? នាងទៅហើយមែនទេ?"​ យុនគ្គីលើកសំណួរទៅកាន់ដូរីដែលទើបតែបើកទ្វារចូលមក។
"អ្នកនាង​ទៅហើយ​ចៅហ្វាយ​ ជើងយន្តហោះបានធានាសុវត្ថិភាពរបស់គាត់ហើយថាមិនមានរឿងអ្វីទេ"​

"នាងបាន​សុខ​ យើងក៏អស់បារម្ភ"​ យុនគ្គីនិយាយបណ្តើរសម្លឹងទៅមើលព្រះចន្ទដែលកំពុងតែរះបញ្ចេញរស្មីពន្លឺ ចិត្តរបស់គេបានសុខហើយពេលដែលវានឮថាគ្រាប់ពេជ្ររបស់ខ្លួនបានទៅដល់កន្លែងសុវត្ថិភាពបំផុត។

"​យប់នេះចាត់ការទៅ ហាមអោយប៉ូលីសដឹងអោយសោះ បើមិនដូច្នេះទេ នឹងមានរឿងធំជាមិនខាន"​ យុនគ្គីបែរសំដៅមកដូរីព្រមទាំងផ្តាំអោយចាត់ការអោយបានត្រឹមត្រូវព្រោះគេមិនចង់ភ្លាត់ស្នៀត។

"ចៅហ្វាយ.. ចុះបើ.. លោកម្ចាស់ធំដឹង?"​ ត្រូវហើយគេភ្លេចគិតរឿងនេះអោយទាល់តែបាន​ រឿងធំយ៉ាងនេះមិចនឹងអាចអោយប៉ារបស់គេដឹងបានទៅ? គាត់ប្រាកដជាគាំងបេះដូងមិនខាន
"​ទៅហៅម៉ែដោះមក"

  យប់​អាធ្រាត្រ..

សម្រឹបជើងមួយៗលាន់ឭតិចៗដែលមិនអាចបង្កអោយមានការរលឹកដល់បុរសវ័យចំណាស់ឡើយ យុនគ្គីដើរសម្តៅចូលទៅមួយៗជៀសវៀងអ្នកដែលជាឪពុករបស់ខ្លួនភ្ញាក់៕

"សុំទោស​ប៉ា ខ្ញុំគ្មានជម្រើសទេ"​ យុនគ្គីសម្លឹងទៅឪពុករបស់ខ្លួនទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោងនឹកឃើញដល់កំហុសរបស់ខ្លួនដែលបានសាងឡើងកាលពីប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះ។

ត្រឡប់ទៅពីរម៉ោងមុន...

"យកថ្នាំនេះដាក់ចូលទៅក្នុងទឹកដែលគាត់ពិសារទៅ"​
"អ្នកប្រុស.. នេះជាថ្នាំងងុយដេកណា វាមិនល្អសម្រាប់លោកម្ចាស់ទេ " មេដោះនិយាយចេញមកទាំងព្រួយបារម្ភ គាត់ដឹងថាយុនគ្គីមានរឿងដែលត្រូវធ្វើ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាសំខាន់យ៉ាងណាក៏ដោយ​គេមិនអាចធ្វើទង្វើបែបនេះដាក់ប៉ារបស់ខ្លួនទេ។

"មិនអីទេ​មេដោះ.. ខ្ញុំធ្វើសុទ្ធតែមានហេតុផល"

ត្រឡប់មកពេលនេះវិញ

   យុនគ្គីដើរសម្តៅចេញពីបន្ទប់យ៉ាងលឿនមកជាន់ខាងមុខនៃមុខផ្ទះធំ ដោយមានកូនចៅជាច្រើនអ្នកចាំយាមការពារ កាយមាំទាំដើរចូលទៅក្នុងឡានយ៉ាងអង់អាច ទឹកមុខ​មាំបញ្ជាក់ភាពក្លាហាននេងឃោឃៅដែលគេមាន។
"ចេញឡានទៅ!"
"បាទចៅហ្វាយ"

...ងឹត...

  ផាំងៗ..

   ឡានខ្មៅជាច្រើនគ្រឿងចតឈប់មិនទាន់ គ្រាប់កាំភ្លើងជាច្តើនហោះសម្រុកមកកាន់ឡានរបស់ពួកគេធ្វើអោយអ្នកដែលនាមជាចៅហ្វាយគេក្តៅក្រហាយឥតឧបមាចង់តែចេញទៅតទល់ជាមួយពួកខ្មាំងទាំងនោះ។
"ចៅហ្វាយ..ពួកវាមានគ្នាតិចនោះទេ បើសិនជាយើងប្រឆាំងនោះភាគរយឈ្នះមានច្រើនណាស់"​
    សូហ្កាឈប់ទ្រឹងនៅមួយកន្លែងសញ្ជឹងគិតសម្តីរបស់ដូរី មួយសន្ទុះក្រោយមកទើបគេសម្រេចចិត្តចុះចេញពីឡានជាមួយកាំភ្លើងពីរទៅបីដើមនៅជាប់នៅនឹងចង្កេះ។

ផាំង.. ៗ..​ផាំង​

  ឆ្លៀតពេលពួកវាមិនបង្ហាញខ្លួន យុនគ្គីរត់បង្វែរទិសទៅម្ខាងទៀតយ៉ាងងាយស្រួលរួចកេះកៃកាំភ្លើងបាញ់តម្រង់តាមរយះខ្សែររលកដែលគេចាប់បាន

ផាំងៗ..
"អ្ហក..." ស្របពេលដែលនាយសង្ហារកំពុងតែបាញ់តទល់ជាមួយនឹងកូនចៅ ក៏មានគ្រាប់
ស្នែបដែលបាញ់ពីចម្ងាយបុកទម្លុះធ្លុះចូលទៅសាច់ដើមដៃបង្ករជាសម្លេងឈឺចាប់ដល់ម្ចាស់កាយជាក្លាំង។

"ចៅហ្វាយ?.. យ៉ាងមិច​ហើយ​ទាន?"​ដូរីគ្រាន់តែឮសម្លេងបង្ហើបរបស់ចៅហ្វាយខ្លួនភ្លាមគេប្រញាប់សៀតកាំភ្លើងទៅនឹងចង្កេះរួចងាកមកមើលយុនគ្គីជាមួយនឹងភាពស្លន់ស្លោ។

"អាដូរី.. ឯងប្រាប់យើងអោយច្បាស់មក!! យ៉ុងអានចាកចេញតាមជើងយន្តហោះណា?"​

"គឺ.. ខ្ញុំមិនដឹងទេចៅហ្វាយ.." ដូរីស្ទាក់ស្ទើរនឹងការឆ្លើយព្រោះតែខ្លួនក៏មិនដឹងថាយ៉ុងអានឡើងតាមជើងយុន្តហោះណាដែរ ក៏ដោយសារតែមានបុគ្កិលិកបញ្ជាក់ថានាងមានសុវត្ថិភាព​ ដូច្នេះគេមិនសូវបានជាចាប់អារម្មណ៏,​

"​មានរឿងធំហើយ!!..យ៉ុងអាន"

_______________________
សំណួរ: តើយ៉ុងអានពិតជាឡើងយន្តហោះបានដោយសុវត្តិភាពឫអត់?
#agrikato