Strings of Fate

Chapter 81

“She has this unshakeable spirit na kahit ilang beses nang nasaktan, kahit ilang beses nang pinagdudahan—she still shows up. Stronger. Softer, but sharper. Radiating this quiet kind of power.”

Ramdam kong hindi lang ako ang kinikilig. Sa paligid ko, naririnig ko ang mga kaklase kong napa-‘awww,’ si Atasha na pasimpleng kinikilig, at si Bianca na halos mapaiyak.

"She is—easily—the most stunning girl in any room. Not because of what she wears, but because of the way she carries her mind, her standards, her silence. May elegance sa kanya na hindi nabibili. Hindi kayang gayahin. And if you’re lucky enough to see it up close… you’ll understand why people look at her and forget how to breathe.”

Nakatingin pa rin siya sa’kin. Diretso. Walang pahiwatig ng biro. Walang pag-aalinlangan.

“Eli, you are the kind of woman that makes time slow down. The kind that people remember even in the most fleeting encounters. You inspire people without even trying. And you’ve inspired me… more than I will ever admit.”

“Tonight, as you step into this new chapter of your life, I want you to remember this: You are rare. You are irreplaceable. And no one—no one—will ever shine quite the way you do.”

Sumulyap siya sa mga kaklase namin na nagsimula nang magbiro.

“And yeah, I know what you guys were thinking. ‘Hindi ka naman ganyan bro!’ But maybe some people are worth stepping out of character for.”

Tumawa ang lahat. Pero ako—ako ay para pa ring na-freeze.

Then he looked back at me. Eyes soft. Steady. With a voice barely above a whisper, but somehow louder than everything else in the room:

“Happy birthday, Eli. You deserve the world.”

Kinagat ko ang labi ko.

Rhyler.

Hindi ko alam kung anong emotion ang dapat kong maramdaman. Kinakabahan ako. Galit? Siguro. Lungkot? Malamang. Pero higit sa lahat… gulo. Kalituhan.

Ang tagal naming hindi nag-usap. Ang daming nangyari. And yet here he is, calmly walking toward me like we never broke each other apart.

Tumigil siya sa harap ko. Hindi siya nagsalita agad. Hinintay niyang mag-slow down ang music. Romantic ang background music—slow, mellow, may lyrics na parang sinulat sa eksena namin.

“Pwede ba kitang makasayaw?” tanong niya, boses niyang pamilyar pero mas mababa ngayon. Mas seryoso. Para bang may gustong ilabas pero pinipigil.

Napalunok ako. Ramdam ko agad ang mga mata ng kaibigan ko sa paligid—Atasha, Bianca, si Lara… lahat nakatingin. Marami ring SHS students ang nando’n, dahil nga wala na kaming pasok ngayong hapon, and the entire covered court was reserved for my surprise 18th birthday celebration. Oo. Surprise.

Ang gulo ng isip ko.

Pero bago pa ako makatanggi o makatanggap, nakita ko na lang ang sarili kong inaabot ang kamay ko sa kanya.

Magaan ang hawak niya. Parang laging nag-aalangan, laging may pag-galang. Pero kahit magaan, may diin. May bigat ng damdamin. At habang iniaangat niya ang kamay ko at isinayaw kami nang dahan-dahan sa gitna ng court, parang biglang bumagal ang lahat.

“Hindi ko inaasahan ‘to,” mahina kong sabi habang nakatingin sa gilid.

Nakita ko siyang ngumiti sa gilid ng labi niya. Half smile. Pamilyar.

“Hindi ko rin plano... kundi lang kasi—” huminga siya nang malalim, “—kasi mahal pa rin kita.”

Bigla akong napatingin sa kanya. Tumigil ang mundo ko.