Friday, 4:49 PM – Outside the school chapel gate
Naglalakad ako palabas ng campus. Backpack slung over one shoulder, earphones in, pero walang tugtog. Nakaplay ang playlist ko sa Spotify, oo—but my ears were too busy listening to the pounding of my own heartbeat. Lahat ng tunog sa paligid... parang naka-mute.
Pilit akong naglalakad ng diretso. Mata sa harap. Di lumilingon.
Pero kahit pilitin kong maging composed, hindi ko kayang lokohin ‘yung pakiramdam. 'Yung sixth sense. 'Yung subtle weight na parang may matang nakaabang, sumusunod, humahabol.
At hindi ako nagkamali.
"Eli—"
His voice.
Tumigil ako. Napapikit ako sandali, shoulders stiffening. Hindi dahil gusto kong marinig siya. Pero dahil kahit anong iwas ang gawin ko, hindi ko pa rin kayang balewalain ‘yung boses na 'yon.
Nilingon ko siya.
Nakatayo siya sa likod ko, hawak ang strap ng bag niya. Naka-pressed down ang buhok niya sa noo dahil sa init ng hapon, pero hindi pa rin nawala ‘yung laging chill na aura niya. He looked tired. Slightly haggard. Pero kung ako ‘yung tatanungin, he still looked... expensive.
“Pwede ba kitang makausap? Kahit saglit lang,” he asked.
Hindi ako sumagot.
Napatingin lang ako sa kanya. Ilang segundong blank stare. 'Yung tipong hindi ko alam kung puputulin ko na lang ‘yung eksena at tuluyang lalakad paalis. Pero naramdaman ko ‘yung paglapit niya.
“Tara,” bulong niya. “Doon tayo.”
Sumunod ang mata ko sa tinuro niya—yung kotse niyang nakaparada malapit sa tapat ng simbahan. ‘Yung usual spot kapag sinusundo siya.
Hindi ako gumalaw.
“Eli,” he tried again, this time mas mahinahon. “Please.”
Please.
Ilang araw ko nang hindi naririnig ang salitang 'yon mula sa kanya. Pero ngayon... bigla siyang nagmamakaawa.
---
5:02 PM – Inside Rhyler’s car
Tahimik. Mainit ang loob ng kotse, kahit naka-AC na. Ramdam ko pa rin ang init ng tension. Para akong nakakulong sa loob ng transparent glass box—nakikita ko ang lahat, pero hindi ko maramdaman ‘yung dating koneksyon.
Naka-seatbelt ako, nakatingin sa labas.
Siya naman, naka-half turn paharap sa akin. May hawak siyang... bouquet.
Pink tulips.
Simple, maliit, pero elegant. Mukhang mamahalin. Binalot ng white silk wrap at may naka-tuck na maliit na card sa gilid.
“Para sa ‘yo,” he said, offering it slowly.
Hindi ko agad tinanggap.
“Pasensya na sa lahat ng nangyari,” he continued. “I know I messed up.”
Hindi ako sumagot.
Tinanggap ko ‘yung bulaklak, pero hindi ko siya tiningnan. I placed it on my lap carefully, but still looked outside.
“Hindi ko intention na saktan ka.”
At doon ako napahinga nang malalim.
“Talaga lang?” tanong ko, finally breaking my silence. “Eh bakit mo ako sinigawan sa harap ng ibang tao?”
He sighed. “You were attacking someone na wala namang kasalanan.”
“You were protecting someone na hindi mo naman girlfriend,” balik ko. “Habang ako ‘tong iniwan mo sa ere for days.”
He looked away, pinatong ang elbow sa manibela.
“Hindi kita iniwan.”
“Hindi mo ako kinausap. Hindi ka sumasagot. At 'yung sagot mo sa akin? Sigaw. Galit. Parang ako pa 'yung mali.”
“Because you were acting irrational.”
Biglang bumigat ang atmosphere. Parang may nahulog na bakal sa pagitan namin.
Rational? Irrational?
“You really think asking for clarity is irrational?” I asked, voice trembling.
“Hindi mo alam kung gaano ka nakakadrain kapag ginaganun mo ko,” Rhyler answered, his tone calm, pero cold. “Nagta-tantrum ka like a child. And I don’t know how to handle that.”
Nag-blink ako nang mabilis, trying to push the sting back.
“Tantrum? So ako lang ang may kasalanan sa lahat?”
He shrugged. “You didn’t have to accuse Raine of anything. Or me.”
“She replaced me!” I snapped. “She took everything I used to have with you! Or did you forget that I was your girlfriend?”
Tahimik siya. Walang sagot.
At mas masakit 'yon kaysa sa kahit anong mura.
“Hindi ko siya pinili,” he finally said. “Pero hindi ko rin siya tinulak palayo.”
Ouch.
Tumawa ako, bitter. “So ako ‘yung kailangan lumayo.”
“Eli, that’s not what I meant—”
“Pero 'yon ang ginawa mo.”
Nakahawak ako sa bulaklak, pero unti-unti ko itong ibinaba sa pagitan naming dalawa sa console ng kotse.
“I didn’t ask for flowers, Rhyler,” I whispered. “I asked for presence. For consistency. For clarity.”
Tahimik.
“Sana nag-effort kang ayusin ‘to bago pa kita sinigawan sa gate. Bago pa ako mapagod. Bago pa ako mawalan ng tiwala.”
Tumingin siya sa akin—pero wala na akong makitang dating lambing sa mga mata niya.
And for the first time, I realized…
Maybe he wasn’t sorry for how he made me feel. He was just sorry I reacted that way.
Nagbukas ako ng pinto.
“Thank you sa bulaklak,” I said flatly. “Pero hindi ‘yan ang kailangan ko ngayon.”
Bumaba ako, hindi ko na siya tiningnan.
Wala na akong marinig kundi ang tahimik na pag-bangon ng puso ko sa sarili niyang pagkadurog.
--------
Saturday – 5:07 PM, Labas ng Bahay
Wala akong balak lumabas ng bahay buong araw. I’ve declined Atasha’s invites, muted every group chat, and spent half my morning deleting old screenshots and unsent messages sa drafts.
Pero nang may biglang tumawag sa landline sa baba—rare na mangyari ‘yon—tumakbo si Mama paakyat.
“Eli, nariyan ang boyfriend mo sa labas. Labasin mo naman at may mahalaga ata kayong pag-uusapan. Anak, labasin mo naman para mapag usapan niyo kung ano man ang problema.”
"May ginagawa po ako,” palusot ko. “Pakisabi wala ako.”
“Anak, hindi ninyo maaayos ang problema kung ganiyan…”
Napilitan akong bumaba. Pero paglabas ko sa pinto, napahinto ako.
Nandun si Rhyler. Nakatayo sa gilid ng gate. Walang dalang bulaklak. Walang lunchbox. Pero suot niya ‘yung navy blue varsity jacket niya—yung hindi niya ginagamit kahit kailan—and in his hand, was a sealed white envelope and a folded sheet of paper na may naka-clip na black pen.
Bigla siyang naglakad papalapit, maingat, parang ‘di sigurado kung lalapit talaga. Tumingin lang siya sa akin, walang ngiti, walang pakitang-tao.
“Can I ask for five minutes?”
Tahimik lang ako.
“Hindi kita pipilitin makipag-usap. Pero pwede bang ako muna?”
---
We walked outside — 5:11 PM, Barangay Chapel Garden
Doon niya ako dinala. Hindi ‘yung park. Hindi lugar na madaming tao. Pumili siya ng space na may upuan, view ng langit, and just enough shade from the trees para hindi halatang red na ‘yung mata ko sa kaiiyak nitong linggo.
He sat beside me—pero may pagitan.
“Nasira ko ‘yung tiwala mo,” panimula niya. “Wala akong excuse sa ginawa ko. Pero hindi kita kayang iwan sa gantong setup. Hindi ito closure. Hindi rin ‘to bargain. Gusto ko lang ipaintindi.”
Hindi pa rin ako nagsasalita.
“I was scared. Sobrang scared. Dahil una sa lahat, hindi ako sanay mapalagpas. Hindi ako sanay matauhan. And ikaw lang ‘yung tao na kaya akong gisingin kahit wala kang sinasabi.”
Humarap siya sa akin, serious, calm, pero ramdam ko ‘yung bigat ng pinipigil niyang emosyon.
“I wasn’t cold dahil gusto ko. I was cold kasi akala ko... kapag ako ‘yung naunang umatras, ako ‘yung hindi masasaktan.”
“I never chose Raine,” dagdag niya. “Pinayagan ko lang siyang tumabi dahil ayoko ng tahimik. Kasi pag tahimik, naririnig ko sarili kong mali.”
Bam. Ramdam ko ‘yon.
“She’s nothing compared to what I have with you. And she knows that. Pero kung nakasakit ka ng tao, hindi mo na mabibigyan ng meaning ang ‘I love you’ kung wala kang lakas loob ayusin ‘yung sira.”
He handed me the sealed envelope.
“Letter ‘yan. Hindi love letter. List ng lahat ng mali ko. Sa bawat mali, may commitment. May plano. Hindi ito pa-cute. Hindi ito gift. Hindi ito bare minimum.”
Dahan-dahan ko itong binuksan. Nakita ko ang title:
“Ways I Failed Eli, and How I’ll Change Each One (If You Still Let Me)”
1. I failed to make her feel prioritized.
2. I invalidated her emotions in public.
3. I made her question her worth.
Each bullet was followed by specific, personal steps. Hindi lang “I’ll be better.” May nakalagay na “No more letting people stay during personal conversations.” “You get first replies—always.” “If may problem, we resolve in private, not in front of people.”
Napahawak ako sa papel.
“I studied your love language, Eli. Nagtanong ako. Nagbasa ako. I even made a schedule para sa mga araw na busy ka. Hindi ako papayag na ‘bare minimum boyfriend’ lang ako sa’yo.”
Tumingin siya sa akin. “Hindi pa ako nanliligaw ulit. Pero gusto ko muna ipakitang pwede kong itama lahat... nang hindi kita hinihingan ng label pabalik.”
Bago ako makasagot, may nilabas siya mula sa bag—isang maliit, hardcover notebook.
“Design mo. Pina-customize ko. Sa loob, may 100 pages. Lahat ‘to, gagamitin ko para isulat ang reasons ko kung bakit ako nananatili. One per day.”
Binuksan ko. Page 1:
“Day 1 – Kasi kahit masakit, hindi kita pinalitan.”
Napaluha na ako.
“Eli... kung pagbibigyan mo lang ako, I’ll do everything. Hindi para bumalik ang dati, kundi para maramdaman mong mas kaya ko ngayon.”
---
Saturday – 6:27 PM, Gate ng Bahay
Tahimik pa rin ako habang naglalakad kami pabalik. Pero this time, siya ‘yung tahimik na naghihintay.
Pagkarating sa gate, humarap ako sa kanya. Seryoso. Lumuluhang mata, pero steady.
“Hindi ako madaling mapasaya, Rhyler. Hindi rin ako madali mapaniwala.”
“I know.”
“At hindi sapat ang sulat o schedule para makalimutan ko lahat ng sinabi mo sa akin nung araw na ‘yon.”
“Alam ko rin ‘yan.”
Tumango ako. “Pero kung willing kang patunayan ang lahat ng ‘to... willing akong pakinggan ka ulit.”
His eyes softened. First time kong ulit makita ‘yung familiar shine sa mata niya na parang... relief. Pag-asa.
“Thank you,” he whispered. “I swear, I won’t waste this.”