បន្ទប់សម្រាករបស់ លីថេយ៍ ...
"របួសរបស់អ្នកនាងមិនអីទេ! គ្រាន់តែឆ្កូតជាមួយនឹងមុខកាំបិតបន្តិចតែប៉ុណ្ណោះ! ប៉ុន្តែកុំឲ្យត្រូវទឹករឺខ្យល់ខ្លាំងពេកព្រោះខ្លាចហើមមុខរបួសធ្វើឲ្យមិនងាយជាសះ! អ្នកនាងគ្រាន់តែឧស្សាហ៍លាបថ្នាំទៅបានហើយមិនចាំបាច់ផឹកថ្នាំនោះទេវាមិនល្អនោះឡើយចំណែកលោកប្រុសប្រហែលជាថ្ងៃស្អែកនេះអាចចាកចេញពីទាំងពេទ្យបានហើយព្រោះមើលទៅរាងកាយរបស់លោកប្រុសល្អឡើងវិញហើយ!! មានតែការចងចាំនោះទេដែលលោកប្រុសត្រូវតែព្យាយាមរំលឹកវាឡើងវិញហើយយកទឹកកកឬក៏របស់អីដែលក្តៅៗមកស្អំក្បាលខាងក្រោយរយៈពេល 15 នាទីជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីឲ្យឈាមវារលាយ ងាយស្រួលក្រែងលោអាចទាំងចងចាំអីបានខ្លះហើយត្រូវព្យាយាមសម្រាកឲ្យបានច្រើននិងកុំតឹងតាំងពេកណាលោកប្រុស!"។ ពេលនេះគ្រូពេទ្យបានមកជួយលាងរបស់ឲ្យអ្នកណាដោយសារតែនាងត្រូវរបួសក៏បាននិយាយផកតែផ្តាំហើយក៏បានណែនាំទៅកាន់នាយកំលោះដែរហើយពេលនោះក៏គាត់ចាកចេញទៅទើបនៅពេលនេះតែនាយកំលោះនិងនាងក្រមុំដែលអង្គុយមើលមុខគ្នា។
"ហេតុអីបានជា ថេយ៍ ដឹងថាខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់?"។ ណាណា សួរនាំហើយពេលនោះ លីថេយ៍ ដែលអង្គុយនៅលើគ្រែក៏ក្រពាត់ដៃសម្លឹងមើលមុខនាង។
"ក៏ដូចនិយាយមុនមិញថាខ្ញុំឮដោយចៃដន្យនោះទេ! គេតេទូរសព្ទនិយាយគ្នា ជួលមនុស្សដើម្បីឲ្យចាប់នាងទើបខ្ញុំជួយពឹងឲ្យ រ៉េនដូ គេក្លែងបន្លំធ្វើជាមនុស្សដែលចាប់នាងនោះអី! ខ្ញុំមិនសូវយល់រឿងអីនោះទេគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាគេធ្វើរឿងបែបនេះវាមិនត្រឹមត្រូវតែប៉ុណ្ណោះហើយខ្ញុំក៏មិនយល់ពីនាងទៀតដែលដឹងហើយថានាងនឹងអាចគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណានៅពេលដែលមកទីនេះពេលយប់ម្នាក់ឯងនោះ?! នាងគួរតែមានអារម្មណ៍ដឹងថា ម៉ាលីហ្សា មិនមែនជាមនុស្សដែលចិត្តល្អដាក់នាងនោះទេ! ទោះបីមិនមានរឿងដែលកើតឡើងដូចថ្ងៃនេះតែវាគង់នឹងមានថ្ងៃណាមួយដែលគេអាចធ្វើបាបនាងជាក់ជាមិនខាន! មិនចេះខ្វល់ពីខ្លួនឯងខ្លះទេហី?"។ លីថេយ៍ ក៏ថាឲ្យនាងហើយពេលនោះ ណាណា ក៏ញញឹមមុននឹងស្រវ៉ាកាន់ដៃរបស់គេ។
"បើ ថេយ៍ នៅទីនេះខ្ញុំមិនខ្លាចពាក្យថាគ្រោះថ្នាក់នោះទេព្រោះពេលដែលខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ ថេយ៍ និងការពារខ្ញុំ!"។ ណាណា និយាយបែបនេះមុននឹងញញឹមពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ព្រោះនាងនៅតែមិនភ្លេចពីភាពកក់ក្តៅដែលគេមានចំពោះនាងហើយពេលនោះ លីថេយ៍ ក៏សម្លឹងមើលនាងមុននឹងគេដកដៃចេញពីការក្រសោបរបស់នាង។
"រឿងលើកនេះជាការចៃដន្យទាំងស្រុង! បើសិនជាគ្មានភាពចៃដន្យកើតឡើងទេ! ខ្ញុំមិនដឹងទេថាគេនឹងចាក់សម្លាប់នាងនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះឬក៏យ៉ាងណាទេ! នាងម៉េចនឹងអាចទុកចិត្តថាខ្ញុំនឹងមកជួយនាងបានគ្រប់ពេលទៅ? ហេតុអីបានជាពឹងពាក់ទៅលើអ្នកដទៃ? ជឿជាក់ខ្ញុំដល់ថ្នាក់នេះរឺ? ចុះបើសិនជាខ្ញុំមិនមកជួយនាង? ចុះបើសិនជាអ្នកដែលចាប់នាងមិនមែនជាមនុស្សដែលស្គាល់គ្នានោះ? ចុះបើសិនជានាងមានគ្រោះថ្នាក់ហើយខ្ញុំនេះមិនបានដឹងរឿងអ្វីទាល់តែសោះតើនាងនឹងគិតយ៉ាងណាទៅ?"។ លីថេយ៍ ក៏សួរនាំនាងដោយការហួសចិត្តហើយពេលនោះ ណាណា ក៏សម្លឹងមើលមុខគេមុននឹងញញឹមស្រាល។
"រឿងទាំងអស់នោះគ្មានថ្ងៃកើតឡើងឡើយព្រោះឲ្យតែពេលដែលខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ ថេយ៍ តែងតែបង្ហាញខ្លួនមិនមែនម្ដងប៉ុន្តែវាច្រើនដងណាស់មកហើយ! ពេលដែលខ្ញុំមានបញ្ហា ថេយ៍ តែងតែនៅក្បែរខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ចាប់អារម្មណ៍ទេថាតាមពិតទៅ ថេយ៍ ជាមនុស្សដែលជួយខ្ញុំនៅក្នុងពេលដែលខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់បំផុត! ខ្ញុំគ្រាន់តែជាមនុស្សឆេវឆាវដែលមិនចេះគិត! ធ្លាប់គិតថា ថេយ៍ មិនដែលធ្លាប់កាន់ជើងខ្ញុំ! ធ្លាប់ខឹងដែល ថេយ៍ ជួយអ្នកដទៃតែមិនព្រមឈរខាងខ្ញុំប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលគិតទេថា ថេយ៍ ធ្លាប់លះបង់ជីវិតនិងលះបង់គ្រប់យ៉ាងប្ដូរសុវត្ថិភាពដើម្បីមកជួយខ្ញុំ! ខ្ញុំបែរជាមិនដែលធ្លាប់បានមើលឃើញរឿងទាំងអស់នេះហើយខឹង ថេយ៍ ត្រឹមតែរឿងមួយជ្រុងខ្លីទើបធ្វើឲ្យពួកយើងក្លាយទៅជាបែបនេះ!"។ ណាណា ក៏រៀបរាប់ពីគ្រប់យ៉ាងដែលនាងបានដឹងហើយនាងក៏ពិតជាយល់ច្បាស់ថានៅពេលនេះមនុស្សដែលសំខាន់ជាងគេនិងមនុស្សដែលនៅក្បែរនាងក្នុងពេលដែលនាងត្រូវការបំផុតគឺជាគេហើយពេលនោះ លីថេយ៍ ក៏នៅតែមានទឹកមុខស្មើសម្លឹងមើលនាង។
"និយាយបែបនេះបានន័យថាពីមុនមកខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានជួយនាងច្រើនរឿងមែនទេ?"។ លីថេយ៍ ក៏សួរបន្តហើយពេលនោះ ណាណា ក៏ងក់ក្បាល។
"មែនហើយ! ថេយ៍ ជួយខ្ញុំកែប្រែខ្ញុំពីមនុស្សដែលបង្ករឿង មនុស្សដែលបង្កើតបញ្ហា មិនចេះស្រឡាញ់គ្រួសារឲ្យមកស្វែងយល់គ្រប់យ៉ាង! ជួយខ្ញុំឲ្យចាកចេញពីគូដណ្ដឹងម្នាក់ដែលមិនល្អ! ជួយខ្ញុំឲ្យចាកចេញពីមនុស្សដែលធ្វើខ្លួនមិនគួរឲ្យស្រឡាញ់! ជួយខ្ញុំពីគ្រោះថ្នាក់គ្រប់យ៉ាងដែលគ្រប់គ្នាព្យាយាមធ្វើបាបខ្ញុំ! បើទោះបីជា ថេយ៍ មិនដែលការពារខ្ញុំដោយសំដីប៉ុន្តែសកម្មភាពនិងកាយវិការរបស់ ថេយ៍គឺតែងតែការពារខ្ញុំ! វាជាអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែដឹងនៅពេលនេះ!"។ ណាណា បកស្រាយឲ្យគេស្តាប់ហើយពេលនោះនាយកម្លោះក៏ងក់ក្បាលតិចៗ។
" ណាណា និយាយថាខ្ញុំតែងតែការពារ ណាណា ! នេះតាមខ្ញុំស្តាប់នាងនិយាយថាពួកយើងធ្លាប់ជាគូដណ្ដឹង! ប៉ុន្តែពាក្យថាធ្លាប់មួយនេះបានន័យថាពួកយើងពេលនេះគឺមិនមែនជាអ្វីនឹងគ្នាទៀតទេមែនទេ?"។ លីថេយ៍ ក៏សួរនាំហើយពេលនោះ ណាណា ក៏មានទឹកមុខស្ងួតមុននឹងងក់ក្បាល។
"ត្រូវហើយព្រោះខ្ញុំមិនបានស្វែងយល់ពី ថេយ៍ ! ខ្ញុំយល់តែចិត្តខ្លួនឯងបែបនេះទើបធ្វើឲ្យមានរឿងទាំងអស់នេះកើតឡើង!"។ ណាណា តបដោយមុខស្រពោនហើយពេលនោះ លីថេយ៍ ក៏មើលមុខនាងតែក្នុងអារម្មណ៍គេហាក់បីដូចជាធ្ងន់នៅក្នុងចិត្តបន្តិច។
"តែខ្ញុំគិតថារឿងនេះក៏មិនមែនមកពី ណាណា ដែរ! តាមដែលលោកប៉ានិយាយប្រាប់ខ្ញុំឮមកថាខ្ញុំក៏មានចំណែកមិនបានយល់ពី ណាណា ដូចគ្នា! ដូចជា ណាណា ធ្លាប់និយាយថាខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ឈរនៅខាង ណាណា ! មិនដែលកាន់ជើងនាងឬក៏មិនដែលនិយាយការពារនាងម្ដងណានោះទេ! ប្រហែលជាចំណែកខ្វះខាតមួយនេះហើយដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យ ណាណា បាននោះទេ! ខ្ញុំប្រហែលមិនមែនជាមនុស្សល្អដូចដែលគ្រប់គ្នាធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំនោះទេ! ខ្ញុំមិនដឹងទេថាខ្ញុំកាលពីមុនជាមនុស្សបែបណាតែខ្ញុំក៏សុំទោសបើសិនជាខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើឲ្យ ណាណា ខូចចិត្តកន្លងមក! ដូច្នេះពេលនេះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តថា ណាណា មិនបាច់នៅទីនេះដើម្បីនិយាយឲ្យខ្ញុំមានការចងចាំនោះទេ! លឺមកពីមុនថាខ្ញុំមនុស្សដែលក្រសោបគ្រប់យ៉ាងទាំងមិនព្រមដោះលែងក៏ព្រោះតែធ្លាប់ធ្វើឲ្យនាងឈឺចាប់! ខ្ញុំមិនចង់ឃើញមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនត្រូវរងភាពឈឺចាប់ ភាពឯកា មិនសប្បាយចិត្តនៅពេលនៅក្បែរខ្ញុំឬក៏ត្រូវរងភាពគ្រោះថ្នាក់រាល់ពេលដែលនៅជាមួយខ្ញុំនោះទេ! ដូច្នេះនៅពេលដែលខ្ញុំមិមចាំអ្វីអាចដោះលែង ណាណា បាននោះ ណាណា អាចស្វែងរកកន្លែងណាដែលធ្វើឲ្យ ណាណា សប្បាយចិត្តចុះ! កុំបាច់បារម្ភពីខ្ញុំអី! បើនាងសប្បាយចិត្ត! ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ត! ពួកយើងគឺរីករាយជាមួយនឹងសុភមង្គលដែលយលងជ្រើសរើសមែនទេ?"។ លីថេយ៍ ក៏និយាយបែបនេះទៅកាន់ ណាណា ជាសម្ដីធ្វើឲ្យនាងស្រឡាំងកាំងខណៈពេលដែលទឹកភ្នែករបស់នាងក៏ស្រក់ហូរហើយនាងក៏ស្រវ៉ាឡើងមកលើគ្រែហើយក៏ឱប លីថេយ៍ ជាប់តែម្ដងធ្វើឱ្យនាយកំលោះក៏ភ្ញាក់ផ្អើលតែម្ដង។
"ហុឹក...ម៉េចក៏បងនិយាយបែបនេះ..ហុឹក..ហេតុអីក៏បង...ហុឹក..អ្ហឹក...អ្ហឹក..ដេញខ្ញុំបែបនេះ? ហុឹក..ហេតុអីក៏បងនិយាយបែបនេះ..ហុឹក..ដាក់អូនទៅកើតទៅ ថេយ៍ ..ហុឹក...អូនមិនជឿថាបងឈប់ស្រឡាញ់អូននោះទេ..ហុឹក..ហុឹក..អូនមិនជឿថាបងព្រមដោះលែងមានអូនងាយៗចឹងនោះទេ...ហុឹក..ទោះបីជាអូនជាមនុស្សដែលកែប្រែពីចរិតក្បាលរឹងម្នាក់មែនប៉ុន្តែអូននៅតែមានចិត្តរឹងមិនអាចកែគឺថាបងត្រូវតែនៅស្រឡាញ់អូនដដែល...ហុឹក...ហេតុអីក៏បងដេញអូនទាំងដែលសុភមង្គលរបស់អូននៅទីនេះ...អ្ហឹក...តើបងចង់ឲ្យអូនទៅរកសុភមង្គលនៅទីណា?"។ ណាណា និយាយទាំងទឹកភ្នែកមុននឹងឪបគេជាប់ហើយក្តាប់អាវរបស់គេឡើងទ្ទក់មុខនឹងងាកមកសម្លឹងមើលមុខរបស់នាយហើយពេលនោះ លីថេយ៍ ក៏ស្រឡាំងកាំងហើយសម្លឹងមើលមុខនាងវិញមុននឹងគេភាំងភាន់ទម្រាំតែរកពាក្យមកនិយាយបាន។
"បើ..បើខ្ញុំជាសុភមង្គលដែល ណាណា ចង់បានហេតុអីបានជាពេលនៅជាមួយខ្ញុំ ណាណា តែងតែមានទឹកមុខស្រពោនទឹកភ្នែកបែបនេះរហូត? ដឹងទេថាខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តដែរនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញ ណាណា មិនសប្បាយចិត្ត! ខ្ញុំក៏គិតថាខ្លួនឯងប្រហែលជាធ្លាប់ធ្វើឲ្យ ណាណា ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់បានជា ណាណា មិនដែលញញឹមសោះនៅពេលនៅក្បែរខ្ញុំ!"។ នាយកម្លោះតបដោយមុខភាំងមកកាន់នាងទលប ណាណា ក្រវីក្បាលមុននឹងឱបគេយ៉ាងណែន។
"មិនមែនគ្រប់ទឹកភ្នែកទាំងអស់សុទ្ធតែបង្ហាញពីការឈឺចាប់នោះទេ! ទឹកភ្នែកក៏អាចបង្ហាញពីភាពរំភើបដែល! ពេលខ្លះវាក៏បង្ហាញពីភាពខុសសំដីពីក្នុងចិត្តអូនដែរព្រោះអូនជាមនុស្សដែលចូលចិត្តកុហកខ្លួនឯងទាំងដែលនៅក្នុងចិត្តគិតផ្សេងពេលដែលនិយាយខុសពីចិត្តទើបទឹកភ្នែកក៏វាចេះតែហូរ! តែទឹកភ្នែកលើកនេះគឺអូនខឹងនឹងបង..ហុឹក..បងដែលតែងតែតាមអូនរហូតតែពេលនេះម៉េចក៏លែងដៃអូនស្រួលៗបែបនេះ..ហុឹក...អ្ហឹក..អូនពិបាកខ្លាំងណាស់ទម្រាំតែយល់ពីចិត្តខ្លួនឯង..ហុឹក..ទម្រាំតែយល់ពីបង..ហុឹក..ហើយពេលនេះបងសុខៗក៏ក្លាយជាបែបនេះតែអូនមិនអាចបន្ទោសបងបានទេព្រោះវាក៏មកពីអូន...ហុឹក..យប់នោះបើសិនជាអូនមិនដេញបង! បងមិនបើកឡានមកវិញ! បងក៏គ្មានបញ្ហាបែបនេះ! ហុឹក...បើសិនជាអូនព្រមឲ្យបងនៅជាមួយអូននោះ! បងក៏មិនមានបញ្ហាបែបនេះ..ហុឹក..យើងក៏មិនទៅជាអញ្ចឹង...ហុឹក...អូនគ្រាន់តែសោកស្ដាយហើយអូនគ្រាន់តែមិនចង់ចាកចេញពីបងឡើយនៅពេលនេះ! ហុឹក...អូនគ្រាន់តែចង់សុំអង្វរបងឲ្យអូនបាននៅជិតបងផងទៅ...ហុឹក...!"។ ណាណា យំផងហើយសម្លឹងគេដោយទឹកមុខស្រពោនហើយនៅពេលនោះនាយកំលោះយលងស្រាប់តែសម្លឹងមើលមកខាងក្រោមបនកតិចមុននឹងគេក៏រើច៊ខ្គុចតិចតូចតែនាងនៅឪបរឹតគេខ្លាំងៗដដែលហើយពេលដែលឃើញដងខ្លួនស្រឡូននាងកំពុងសំដិតមកលើរាងកាយគេនាយក៏យកដៃមកខ្ទប់នឹងមាត់ហើយងាកមុខទៅកន្លែងផ្សេងមិនហ៊ានសម្លឹងមើលនាងទើប ណាណា ក៏ងើបឡើងមកមើលមុខគេតែនាយកំលោះក៏ងាកទៅកន្លែងផ្សេងទើបនាងក៏ងាកទៅតាម។
" ថេយ៍ បងកើតអី? ម៉េចក៏បងមិនមើលមុខអូន? ហុឹក...អញ្ចឹងបងស្អប់អូនដល់ថ្នាក់នេះមែនទេ?"។ ណាណា ក៏សួរនាំនាយមុននឹងនាងខ្លួនឯងក៏ខិតមកកាន់តែជិតគេដែលធ្វើឲ្យពេលនេះដើមទ្រូងនាងប៉ះនឹងដើមទ្រូងគេដោយសារតែនាងខំប្រឹងឱនមកក្បែរគេហើយសម្លឹងមើលមុខរបស់គេមុននឹងស្រវ៉ាទាញដៃរបស់គេចេញទើបឃើញមុខរបស់គេឡើងក្រហមដូចប៉េងប៉ោះ ទឹកមុខរបស់គេពេលនេះមើលទៅសង្ហាផងគួរឲ្យស្រលាញ់ផងនិងគួរឲ្យអស់សំណើចផងសូម្បីតែ ណាណា ក៏ភ្ញាក់ផ្អើលដូចគ្នានៅពេលដែលឃើញទឹកមុខគេបែបនេះ។